Blog

08-10-2013

Week van de opvoeding Spelenderwijs

 

“Niet met je eten spelen!” menig volwassene van nu kan zich vast nog wel herinneren dat dit werd gezegd aan tafel. Wellicht dat die volwassenen die het toen zelf hoorden, het nu zelf zeggen. “Niet met je eten spelen!”

Maar waarom zeggen we het eigenlijk tegen onze kinderen en waarom riepen onze moeders het tegen ons? Dingen leren gebeurt door doen. Als je leert fietsen is het niet een kwestie van kijken naar anderen maar zelf op die fiets stappen en met vallen en opstaan uiteindelijk tot een goed resultaat komen.
 
Zelf
Met eten is dat eigenlijk niet anders. We leren eten door te doen. We moeten proeven, kauwen en steeds weer opnieuw doen om uiteindelijk tot een goed resultaat te komen. Namelijk eten.
In het begin is het nog wel handig als we kinderen voeren, ze helpen om te eten. Maar er komt een tijd dat ze het zelf willen doen. En dat gaat meestal gepaard met een hoop rommel. Want die kleine kinderhandjes willen voelen, aanraken en beslist geen vork of lepel gebruiken. Nee, die gebruiken we hooguit om mee te trommelen op de tafel of om op de vloer te smijten.
Leuk, zo’n “met eten smerend kind”. Vaak vinden ouders dit niet prettig en grijpen ze in.
 

Ontdekkingstocht

Maar dit voelen en aanraken van hun eten, hoort bij de ontdekkingstocht die kinderen maken. Want alles is nieuw en moet ontdekt worden.

Ik vergelijk het voor ouders wel eens met het volgende:

Stel dat je morgen ineens een bord wormen voor je neus zou hebben staan. Je kent het niet, hebt het nog nooit gegeten, het is nieuw en jou totaal onbekend. Zou je dan meteen gaan eten of ga je eerst je bord verkennen? Een beetje met je vork zitten prikken, misschien eens even voelen, aanraken. Hoe voelt het, wat is het en uiteindelijk hoe smaakt het.

Kinderen moeten leren eten. Net zoals dat ze ook moeten leren lopen en leren fietsen. Leren kost tijd en inzet. Leren is ook ontdekken, kijken, voelen en uitproberen.
En dus is spelen met je eten helemaal niet zo verkeerd. En in het begin geeft dat misschien een beetje rommel. En ja, natuurlijk moet je ingrijpen als je kind een bord spaghetti tegen de muur kwakt, er zijn grenzen. Maar laat je kind maar met de handjes eten en laat het maar dingen uitproberen.

 

Avontuur

Eten is een groot avontuur en hoe meer je leert eten op jonge leeftijd hoe meer je ook lust later. Dus zet je kind van alles voor qua eten, laat het dingen proeven. Betrek je kind bij het eten kopen en eten klaarmaken.

En ziet je kind iets bij het boodschappen doen dat het nog niet kent, nou neem het dan eens mee naar huis en ga samen op ontdekkingstocht. Ook samen koken is voor kinderen heel leerzaam. En natuurlijk kunnen ze nog niet alles. Maar geschilde aardappelen in een pan water doen is al leuk. En als ze iets groter zijn kunnen ze misschien al wel de komkommer in plakjes snijden, of de sla wassen. Spelenderwijs eten leren. Want ook eten is iets dat je moet leren.

Belangrijk is dat je als ouder laat zien dat eten lekker en leuk is. Eet je zelf met lange tanden dan zal je kind ook niet enthousiast zijn. Want nadoen is ook een onderdeel van het leerproces. En dat je als ouder dan het goede voorbeeld moet geven lijkt mij duidelijk. Laat zien dat groentes lekker zijn en je kind zal ook groentes gaan eten.

 

Bento

En omdat spelen met je eten mag en zelfs leuk is mag het tegenwoordig ook. En ze hebben het zelf een naam gegeven. “Bento” Van oorsprong komt het uit Japan en daar maken ze zelfs ware kunstwerkjes van eten. Hier geven we er een Hollandse draai aan, maar dat maakt het niet minder leuk. Je boterham versieren, je bordje mooi opmaken. Ook dat is spelen met eten, en het werkt. Iets dat er leuk uitziet en op een leuke manier wordt geserveerd ziet er aantrekkelijk uit en zal zeker door kinderen sneller worden gegeten. Natuurlijk hoeft dit niet iedere dag, een gewone boterham of een gewoon bordje met warm eten moet ook worden gegeten. Maar af en toe Bento is wel leuk.

 

Zo zie je maar, spelen met je eten: Het mag, het moet zelfs en het is leuk!

 

Dit is een blog van mijn collega Natasja Wildeman en is ook verschenen op http://spruitjesenzo.nl.